فیبروم ساب سروزال

فیبروم های ساب سروزال که در قسمت بیرونی لایه عضلانی رحم قرار دارند، برجستگی روی دیواره رحم ایجاد می کنند. آنها که از سلول های زیر لایه بیرونی بیرون می آیند، با سروزا، بیرونی ترین لایه رحم مرتبط هستند. فیبروم های ساب سروزال که در لایه بیرونی رحم قرار دارند می توانند ساقه ایجاد کنند و به توده های ساقه ای تبدیل شوند. این موقعیت همچنین احتمال فشار بر ساختارهای مجاور مانند مثانه، روده یا حالب را افزایش می دهد. در نتیجه، علائم رایج شامل خونریزی شدید ناشی از افزایش جریان خون به رحم و علائم فشرده سازی ناشی از فشار اندام است.

فیبروم های داخل دیواره فیبروم هایی هستند که به طور کامل در لایه عضلانی رحم قرار دارند. این فیبروم‌ها رایج‌ترین فیبروم‌ها هستند و ممکن است به‌خصوص کوچک یا بزرگ باشند، به طوری که ممکن است در جایی که وارد حفره رحم می‌شوند، زیر سرزی یا زیر مخاطی شوند. این امکان وجود دارد که فیبروم‌های داخل دیواره بزرگ تا انتها بین قسمت داخلی یا زیر مخاطی رحم و سطح زیر سروزی قرار گیرند. علائم دوباره یا منوراژی یا پریودهای سنگین، علائم فشرده سازی با فیبروم های بسیار بزرگ یا خونریزی غیرطبیعی رحمی است که در آن خونریزی در زمان های غیرمنتظره رخ می دهد. درد معمولا فقط در بارداری اتفاق می افتد.

فیبروم های زیر مخاطی فیبروم هایی هستند که به طور کامل یا معمولاً تا حدی به داخل حفره رحم وارد می شوند. این فیبروم ها معمولاً نسبتاً کوچک هستند و کمتر از 4 سانتی متر هستند. علائم معمولاً منوراژی، خونریزی شدید یا لکه بینی نامنظم به دلیل محل آنها است. این فیبروم ها همچنین می توانند روی ساقه ایجاد شوند و پولیپ را تقلید کنند یا به صورت فیبروم روی ساقه دیده شوند. ممکن است این فیبروم ها با تداخل در لانه گزینی در اوایل بارداری در بارداری اختلال ایجاد کنند.

همانطور که قبلا ذکر شد، فیبروم های ساقه دار یا فیبروم هایی که روی ساقه وجود دارند و یا زیر سرزی هستند، یعنی در قسمت بیرونی رحم هستند و ساقه با یک فیبروم در انتهای دیگر به دیواره رحم متصل است، یا ممکن است فیبروم های زیر مخاطی باشند. در داخل حفره رحم، دوباره توسط یک ساقه متصل شده است. شایع ترین علائم مجدداً خونریزی شدید یا غیرطبیعی رحمی یا کمتر فشرده شدن توسط انواع ساب سروزال است.

فیبروم ها شایع هستند و اغلب کاملاً بدون علامت هستند. آنها ممکن است به طور تصادفی در یک سونوگرافی یا معاینه پیدا شوند و اگر اصلاً علائمی نداشته باشند و بزرگ نباشند، اغلب ممکن است به حال خود رها شوند و فقط تحت نظارت باشند، اغلب با سونوگرافی های سریال. اگر فیبروم ها به طور کامل در داخل حفره یا تا حد زیادی در حفره رحم قرار داشته باشند، ممکن است با قرار دادن یک هیستروسکوپ (تلسکوپی) تحت بیهوشی عمومی برداشته شوند و فیبروم ها را می توان با استفاده از ابزار خاصی جدا کرد. این امر به ویژه در صورتی امکان پذیر است که فیبروم ها کوچک باشند و فقط باعث خونریزی غیرطبیعی رحم شوند.

اگر علامت اصلی خونریزی شدید باشد و فیبروم ها در داخل حفره رحم قرار نگیرند، یک IUD آزاد کننده پروژسترون یا میرنا یا دارویی به نام ترانگزامیک اسید که میزان خونریزی را کاهش می دهد، ممکن است روش های محافظه کارانه مناسبی برای درمان باشد. فیبروم ها همچنین با آمبولیزاسیون شریان درمان می شوند که در آن کویل های کوچکی توسط رادیولوژیست مداخله ای از طریق کشاله ران و به داخل شریان تغذیه کننده فیبروم قرار می گیرد. به طور مشابه، فیبروم ها را می توان در مایکروویو قرار داد و دوباره این میزان موفقیت متغیر است و فقط اندازه فیبروم را کاهش می دهد. این کار اندازه فیبروم را کاهش می دهد اما فیبروم را به طور کامل حذف نمی کند.

درمان قطعی‌تر جراحی شامل میومکتومی می‌شود که در آن فیبروم اغلب به‌عنوان روش سوراخ کلید برداشته می‌شود یا در مواردی که زن خانواده خود را تکمیل کرده و فیبروم‌های بزرگی دارد، رحم می‌تواند برداشته شود، یعنی هیسترکتومی ممکن است انجام شود. این ممکن است بدون برداشتن تخمدان در زنانی که پیش از یائسگی هستند انجام شود.